Drugi svetski rat, taj mračni period srpske istorije, vremenski je okvir za Dramsku trilogiju "1941-1945", produkcijski veoma ambicioznu i istorijski odgovornu igranu seriju Radio televizije Srbije, koju realizuju koproducenti RTS i Contrast Studios iz Beograda. Trilogija koja obrađuje temu srpske kataklizme tokom Drugog svetskog rata, započinje serijalom pod nazivom "Ravna gora", koji se sastoji od deset jednočasovnih epizoda.

Kao plod višegodišnjeg rada na scenariju i temeljnog istraživanja, ovom serijom se prvi put, iz istorijski tačnog i objektivnog ugla, priča o tragici srpskog naroda 1941. godine, ali i o autentičnim protagonistima te velike tragedije. Bez ideoloških predrasuda, bez ambicije i namere da stvaramo nove podele, da ravnogorce pretvaramo u anđele, a da partizane demonizujemo i kaljamo, prvi put želimo da istinito prikažemo bespuća i nacionalni sunovrat srpskog naroda 1941. godine.

Istorijski okvir u kom se odvija radnja prvog serijala, pokriva početak Drugog svetskog rata, od 6. aprila 1941. i napada Nemačke na Kraljevinu Jugoslaviju. To je period agresije, sloma i propasti jugoslovenske države koja se, proklamovana u Versaju kao „vekovni san" južnih Slovena, posle trijumfalne pobede Srbije u Prvom svetskom ratu 1918. godine, u aprilskom ratu 1941. godine, srušila poput kule od karata.

U središtu dramske priče su istorijske ličnosti i protagonisti nesreće koju je obeležilo bratoubilaštvo i međusrpski građanski rat, koji je počeo 2. novembra 1941. godine, među kojima su: Tito, pukovnik Mihajlović, Nedić, Dušan Simović, Bora Mirković, Kralj Petar II, Krcun, Đilas, Ranković, Miodrag Palošević, major Aca Mišić, Milan Aćimović i mnogi drugi, ali i imaginarni junaci iz naroda, seljeci, građani, oficiri, studenti, koji trpe posledice tragičnih istorijskih događaja koji su zadesili srpski narod.

„Ravna gora" se ne bavi eksplicitno i isključivo četnicima i partizanima, koji na početku rata sarađuju u zajedničkoj borbi protiv okupatora, a onda postaju ljuti neprijatelji, već je u središtu priče narod koji u aprilu 1941. za deset dana ostaje bez države i bez slobode.

Ovo je projekat koji ima ogromnu društvenu odgovornost, a nastaje po ideji RTS-a, koji mi je poverio pretešku ulogu da budem njegov autor. Uveren sam da Srbija više neće biti ista posle ove serije.

Progovorićemo o užasnom vremenu na jedan potpuno drugačiji način. Ovo nije ideološki pamflet, niti nam je pretenzija da presuđujemo. To je priča o Srbima kao stradalničkom narodu i jezivom bratoubilačkom ratu, čije posledice i danas osećamo. Užasne podele i duboke ideološke razlike traju do današnjih dana i razaraju nam društvo. Korene sadašnjih nedaća moramo naći i u zlu koje nam se desilo za vreme Drugog svetskog rata.

Međutim, vrlo je osetljivo i, što bi moji seljaci rekli, veoma pipavo otvarati ponovo ovu prašnjavu knjigu naše tragedije. Ali, naš je zadatak da shvatimo šta nam se desilo, da se zagledamo jedni drugima u oči i tako možda lakše izađemo iz današnje konfuzije. Sluđeni smo i dezorijentisani, a slepo verujemo da nas mogu izbaviti plitka pamet, fraze, političke kampanje i nakaradne koalicije koje nas vode u nove i dublje podele. Ne. Samo ako se pomirimo, moći ćemo napred. Bratoubilački rat između Srba jednom zauvek mora da prestane. Četnici i partizani konačno moraju da polože oružje. Uz svo poštovanje našim dedovima i očevima, ma na kojoj strani oni bili, mi to dugujemo našoj deci. Mi moramo da izađemo iz rovova i višedecenijskih zabluda.

Bez razumevanja tragične prošlosti ne možemo shvatiti šta nam se upravo dešava. Mi smo 70 godina slušali samo jednu verziju rata koju su nam servirali pobednici. Mora se čuti i priča o patriotskom, slobodarskom srpskom narodu koji je ginuo na solunskom frontu sa Vojvodom Mišićem, o Srbima koji su, kad je 1941. Hitler udario, rešili da ne padnu Nemcima u ruke, da ne izađu iz šuma i ne siđu sa brda, da se ne predaju, da ne polože oružije. To je priča sa pijetetom o pukovniku jugoslovenske kraljeve vojske Dragoljubu Mihajloviću i grupi oficira i rodoljuba koji su u Struganiku, u kući Vojvode Mišića u proleće 1941. doneli su odluku da se brane i da se popnu na Ravnu goru.

Kao osnovna ideja i vodilja čitavog projekta ističe se teza da je prihvatanje svih razlika, suština našeg problema. Moramo da prestanemo apriori i bez razloga da prepoznajemo neprijatelje u nama samima.

I ako različito mislimo, moramo da se poštujemo. Nema nam napretka dok ne shvatimo: ovo je naša kuća, naše dvorište, tu žive naša deca, tu su naši izvori, reke, polja, oranice... Ničiji interes ne može nam biti važniji od sopstvenog.