Nikola i Milica Nastasijević imali su sedmoro dece. U Srbiji početkom 20. veka nisu bile retkost porodice koje imaju mnogo dece, ali je krajnje neuobičajeno da su svih sedmoro stekli univerzitetske diplome.

Najstariji brat Živorad bio je slikar, Svetomir arhitekta i kompozitor, a Slavomir i Momčilo bili su književnici. Rano preminula sestra Natalija bila je filozof, Slavka je bila čuvena profesorka fizike u Četvrtoj muškoj gimnaziji, a Darinka istoričar. U središtu života ove porodice bila je umetnost: Tako je bilo i za vreme njihovog života u Gornjem Milanovcu, a i kasnije, po preseljenju porodice u Beograd. Dom u kome su živeli Nastasijevići bio je svojevremeno, u dugom periodu, značajno stecište beogradskih intelektualaca.

U salonu porodice Nastasijević, vodili su se razgovori o književnosti, umetnosti i muzici, a često je postajao i koncertna scena. Momčilo je, kao i njegov otac, svirao flautu, Svetomir violu, a Slavomir violončelo. Prisustvo gostiju kao što su Isidora Sekulić, Miloš Crnjanski, Rastko Petrović, Stanislav Vinaver, Rade Drainac, Dimitrije Mitrinović, Dušan Matić... govori o dalekosežnom značaju takvih okupljanja za budući smer i život srpske kulture, koga možda ni sami protagonisti nisu bili svesni.