Plastični Isus

Napravljen je kao autorov diplomski rad na beogradskom FDU, a po žanru pripada drami. Protagonista, koga tumači Tomislav Gotovac, je mladić koji iz Zagreba dolazi u Beograd da snimi film, ali mu to ne polazi za rukom i umesto toga se upušta u niz ljubavnih veza sa ženama pre nego što ga jedna od njih ubije u nastupu ljubomora.

Uz igrane film sadrži i niz dokumentarnih segmenata vezanih uz život u tadašnjoj Jugoslaviji, pre svega u kontekstu nedavnih studentskih demonstracija i kult ličnosti vezanih uz tadašnjeg jugoslovenskog vođu Tita; na filmu je takođe zabeleženo i venčanje Stojanovićevog bliskog prijatelja Ljubiše Ristića kome su prisustvovali neke od najistaknutijih ličnosti tadašnje Partije, JNA i Državne bezbednosti. Kao i mnogo poznatiji film, Misterije organizma, sa kojim se često upoređuje, Plastični Isus je koristio eksplicitni sadržaj; to je uključivalo scene u kojima Gotovac, kao prvi potpuno go muškarac u jugoslovenskom filmu, ljubi druge muškarce...

Tadašnjem režimu su, međutim, daleko više smetale scene u kojima se sugeriše da je Titov kult ličnosti srodan Hitlerovoj nacističkoj propagandi, odnosno komunistički partizani izjednačavaju se sa u ratu poraženim ustašama i četnicima. Film je i pre službene premijere zabranjen i stavljen u bunker. Stojanović je optužen za "neprijateljsku propagandu" i 1973. godine osuđen na tri godine zatvora, a njegovi profesori Aleksandar Petrović i Živojin Pavlović izbačeni sa posla. Zabrana Plastičnog Isusa se često smatra uvodom u obračun Titovog režima sa tzv. liberalima u SK Srbije, odnosno filmski pokretom tzv. Crnog talasa, a nakon koga su započele tzv. "olovne godine" u srpskoj i jugoslovenskoj politici i kulturi.

Uloge: Tomislav Gotovac, Vukica Đilas...

Režija: Lazar Stojanović