Autora ovog filma pre svega interesuju intimne ispovesti preživelih, ekspresija i empatija, a manje iznošenje istorijskih činjenica o zbivanjima. U filmu nema naratora koji objektivizuje istorijske događaje, već priču isključivo iznose neposredni svedoci.

Sastoji se isključivo od emotivnih i katarzičnih svedočenja preživelih, bez korišćenja arhivskog materijala - fotografija i istorijskih snimaka koje su uglavnom načinili zločinci, jer je to njihova, dehumanizovana vizura stradalih. Po ovome, film je blizak najznačajnijem filmu o Holokaustu: višečasovnom ostvarenju Kloda Lancmana "Šoa".

U okviru ovog kapitalnog projekta zabeleženo je 450 sati materijala i čak 94 intervjua po prilagođenim metodama Fondacije Šoa, koju je osnovao poznati reditelj Stiven Spilberg i koja je uspela da na isti način snimi veliki broj svedočanstava Jevreja koji su prošli kroz pakao Holokausta.

Materijal za film je snimljen u periodu od 2012. do 2015. godine u Srbiji (Beograd, Novi Sad, Zrenjanin, Hetin, Čestereg, Ritopek, Žitište, Boleč, Ruma) i Republici Srpskoj (Banaluka, Prijedor, Kozarska Dubica i okolina). Preživeli govore o svom životu pre, tokom i posle Drugog svetskog rata, o stradanjima kojima su bili izloženi, ljudima koji su im pomagali, članovima porodice, i ponovnoj izgradnji života....

Režija: Ivan Jović