To su Bahova matematička čuda, jecaj ciganske melodije, Betovenovo dostojanstvo, puno bola u Koncertu u C-duru. To je Isak Štern koji svira uspavanku. To je nešto najbliže ljudskom glasu. Nijedan instrument nije obavijen tolikim slojevima mita i nauke. U našem lažnom, lagodnom svetu brze hrane uzbudljivo je saznati da stari zanat građenja violina još postoji, a postojanje graditelja violina, u savremenom društvu, u kojem se stvari kupuju da bi se bacile, jednako je čudu." Napisao je Džon Markeze, američki publicista, u knjizi Graditelj violina.

U Srbiji se prvi graditelji muzičkih instrumenata javljaju u drugoj polovini devetnaestog veka. Među prvima koji su došli u Beograd, davne 1887. godine, bio je Anton Braun iz Segedina, učenik Ferdinanda Homolke. Oko 1890. godine, dolazi i odličan italijanski graditelj Fasola, koji je prešavši u pravoslavlje, uzeo ime Vlada Toskanović. On je izgradio jednu violinu za španskog kralja Alfonsa XIII, jednu za persijskog šaha, ukrašenu sedefom, jednu za kralja Aleksandra Obrenovića i citru za kraljicu Dragu Mašin. U Srbiji, ni danas nema škole u kojoj se uči veština pravljenja violina, ali graditelja violina ima i oni nastavljaju tradiciju, započetu pre gotovo vek i po na našim prostorima.

Autor i urednik: Milica Barjaktarević