Trezor

"Mihajlo Al. Popović (Beograd, 21. 02. 1908 - Beograd 18. 07. 1990) odrastao je na periferiji Beograda, kraj Novog groblja, završio je Trgovačku akademiju i trebalo je da postane bankarski činovnik. Očekujući posao u banci prihvatio je poziv poznanika da glumi u filmu Kroz buru i oganj reditelja Milutina Ignjačevića. Nije imao uspeha kao glumac, ali je bio impresioniran radom snimatelja Josipa Novaka i neopozivo je rešio da postane filmski snimatelj.

Prva znanja o tehnici snimanja s filmskom kamerom dobio je od svoga prijatelja Miodraga-Mike Đorđevića, tada već poznatog snimatelja i reditelja. Brzo je proniknuo u tajne kamere i pokazao da ima talenta. Prvi film Belje snimio je 1929. godine. Inspirisan invalidom-ratnim herojem, realizovao je film o stradanju našeg naroda u prvom svetskom ratu. Film je prikazan 1932. godine pod nazivom S verom u boga. Filmski kritičari pisali su da je to istinsko umetničko delo i najbolji film koji je do tada snimljen u zemlji. Pojedini delovi filma su sačuvani i kada ih gledamo uveravamo se da je to bio zaista dobar film, čak i po današnjim merilima" (iz teksta "Skica za biografiju" Stevana Jovičića). Mihajlo Al.Popović snimio je 23 filma do 1941.godine i oko 40 filmova  posle 1945. godine; kao reditelj, ostvario je četiri filma: Sa verom u boga, zatim Jesenja elegija, Zimska impresija i Nova zemlja.
 
Zapisi sa periferije - Igrano-dokumentrani film o Mihajlu Al. Popoviću snimljen je 1996. godine u koprodukciji sa Jugoslovenskom kinotekom, a povod je bio stogodišnjica srpskog filma. Rekonstrušiću život ovog talentovanog čoveka, sa dozvolom Muzeja kinoteke korišćena je drvena kameru iz četrdesetih godina, a reditelj Braca Petković, ljubazno je pozajmio iz svog Muzeja automobila, Citroen iz 1926. Zapisi sa periferije je zapravo naslov knjige, autobiografije čika Mike, kako su ga zvali prijatelji i kolege. Uoči premijernog emitovanja Anita Panić je rekla: "Na osnovu autobiografije, nastali su igrani delovi, a mnogi zapisi su mi bili korisni i za istraživanje dokumentarnog dela ovog TV filma. Imala sam sreću da krajem osamdesetih upoznam ovog veoma zanimljivog čoveka, da budem u njegovoj kući u ulici Baje Sekulića kod Novog groblja.Voleo je da svira violinu, da radi bakroreze i grafiku i iznad svega je voleo film. Zna se da nije pohađao filmsku školu, ali, kako tvrde filmski poznavaoci njegovog dela, imao je neverovatan osećaj za dobar kadar i intuiciju pri snimanju!

Reditelj Puriša Đorđević, povodom njihove dugogodišnje saradnje (zajedno su snimili filmove: Jutro, Podne i San), jednom prilikom je rekao: ''Mnogi su se našli ispod njegove crne krpe kojom je obavijao kameru i sebe. On je snimao i režirao filmove, a mi smo pisali tekstove i potpisivali se kao režiseri.''

* Učestvuju: u igranom delu glumci Marko Baćović, Mihajlo Viktorović; u dokumentarnom delu Stevan Jovičić, direktor Arhiva Jugoslovenske kinoteke; Nikola Majdak, reditelj i montažer; Žika Mitrović, reditelj; Vanja Bjenjaš, montažer; Puriša Đorđević, reditelj.
* Urednik i scenarista Anita Panić; Darko Štetin, kostimograf Ivana Kukoljac, šminker Dragan Jović, snimatelji zvuka Radoš Milosavljević, Milan Đorđević; obrada zvuka Miodrag Ž. Vučković, snimatelj Vasko Vasović, montažer Tihomir Dukić, saradnik na scenariju i reditelj Darko Štetin
* Proizvedeno 1996, Redakcija programa iz kulutre, Jugoslovenska kinoteka
 

Uoči 40. Festa - povodom ovogodišnjeg 40. Festa, "Trezor" podseća na filmskog kritičara i publicistu Milutina Čolića (Potočanj kod Užica 11. septembar 1919 - Beograd, 22. februar 2009), osnivača i prvog direktora Međunarodnog filmskog festivala ili Festivala festivala ili Festa čiji je život krenuo 8. januara 1971. godine pod sloganom "Hrabri novi svet". Za ovaj prilog korišćena je nezvanična Čolićeva izjava data uredniku emisije "Film danas" Miši Radivojeviću na prijemu za vreme 25. Kanskog festivala. Čolić govori o tome zašto filmovi Torija Jankovića i Želimira Žilnika, mada prijavljeni, nisu stigli u Kan, o tome kako je povodom jubileja jedna ulica u Kanu dobila ime po glumcu Žerar Filipu, o našem ugostitelju koji baš u toj ulici ima restoran, o Srpskoj ulici koja se nalazi u blizini, o filmskim zvezdama koje dolaze na Festival sa novim muževima ili ženama, o tome zašto je Klod Leluš izgubio mesto u žiriju... Ovaj "nezvanični" snimak je verna slika ovog duhovitog i sveznajućeg "filmskog čoveka", pa se i zaboravlja da je "Trezor" promašio temu i da Čolić ne govori o beogradskom Festu, nego o kanskom Festivalu.
* Proizvedeno 1972, Redakcija programa iz kulture