Posle slavnih srpskih pobeda nad austrijskom vojskom na Ceru, Drini i Kolubari 1914., u jesen sledeće godine udružena austrijska i nemačka vojska počinju novu ofanzivu na Srbiju. Povlačenje srpske vojske liči na sve drugo, osim na organizovanu i osmišljenu akciju. Na početku povlačenja, Srbi nisu znali gde se nalazi Miroslavljevo jevanđelje, kao ni druge vredne sredljevekovne knjige. Kroz ove haotične događaje vodiće nas dvojica vrednih ljudi: Avram Lević, Jevrejin koji je posrbio svoje prezime, načelnik Državne blagajne i Vladimir Stevčić, vršilac dužnosti glavnog blagajnika.

Pred povlačenje iz Raške dvojica narodnih poslanika, Ljuba Davidović i Vojislav Marinković predaju Leviću Miroslavljevo jevanđelje uz napomenu da ga čuva "kao oči u glavi" i da zajedno s blagajnom prenosi i tu državnu dragocenost. Ispostavlja se da je Miroslavljevo jevanđelje do Levića stiglo iz Topole, gde je bilo sakriveno u sanducima koje je Kralj Petar predao svom bibliotekaru Dobri Ružiću.

Lević poziva glavnog blagajnika Stevčića, naređuju mu da spakuje knjigu kao što se pakuje novac. Tokom povlačenja preko Albanije, Stevčić ili njegov saradnik Vasa Stanković spavaju na tom paketu. Tokom tog povlačenja, Miroslavljevo jevanđelje je od uništenja, u nekoliko navrata, spasilo samo proviđenje. Tek na Krfu, nekoliko meseci kasnije, posle mnogih muka i nedaća, Stevčić će saznati šta je to toliko značajno u paketu za koji mu je naređeno da ga čuva više od glavne blagajne.

Nakon proboja Solunskog fronta, Miroslavljevo jevanđelje ostaje u posedu Karađorđevića iako je de fakto bilo privatno vlasništvo kralja Aleksandra Obrenovića. U Muzeju Kneza Pavla ostaje do 1940. godine a Drugi svetski rat sačekuje u Trezoru Narodne banke u Užicu. Na dva dana pre ulaska Nemaca u Užice, Kosta Jaraković potpukovnik u penziji ga, odnesi Platonu Milojeviću, igumanu manastira Rača ukraj Drine. Zakopano ispod olatara, Miroslavnjevo jevanđelje ostaje sakriveno i pored intezivnih potraga partizana, četnika i specijalne jedinice nemačke vojske koju je predvodio Robert Švanke.

Jevanđelje se vraća u Beograd i ponovo sakriva krajem 1943. godine. Najstariji srpski ćirilični rukopis tu sačekuje kraj rata, a nakon saznanja o tome gde se nalazi, Vladislav Ribnikar, ministar kulture ga predaje na čuvanje Umetničkom muzeju iz koga je kasnije nastao Narodni muzej. Sredinom šezdesetih godina Miroslavljevo jevanđelje je izlagano u specijalnoj vitrini, a kasnija istraživanja su pokazala da mu je to nanelo više štete nego prethodnih 800 godina.

Februara 1966., osnovana je prva komisija za konzervaciju Miroslavljevog jevanđelja. Ubrzo potom, pitanje konzervacije Miroslavljevog jevanđelja počinje da se vezuje za pitanje izdavanja potpunog fototipskog izdanja. I onda počinje čuvena srpska igra koju bi zlobnici mogli nazvati - kulturnim šibicarenjem. Kreće "naučna" rasprava praćena novinskim člancima o tome ko će izdati Fototipsko izdanje i ko će uraditi restauraciju originala. A godine prolaze.

Miroslavljevo jevanđelje postaje posebna stavka u budžetu Srbije, prave se aukcije kako bi se prikupila dodatna sredstva, formira se i Fond Miroslavljevo jevanđelje u koji osnivačke uloge uplaćuju najveća srpska preduzeća. Za sve to vreme ni jedan jedini dinar ne dolazi do originala.

Režija - Boško Savković

Narator - Predrag Miki Manojlović

Muzika - Zoran Kiki Lesendrić

Scenario - Veljko Topalović, Boško Savković

Direktor fotografije - Vuk Dapčević

Snimatelji - Goran Šljivić, Draško Begović

Monaža - Goran Dobrosavljević

Produkcija - NIB ALTERNATIVA