Ciklus filmova Kena Louča

Tokom karijere proslavljeni filmski i televizijski autor, scenarista i politički aktivista, levičar, uglavnom se bavio problemima radničke klase i nepravdama u savremenom svetu.

Reditelj koji je u sedmu umetnost zakoračio nakon završenih studija prava na Oksfordu, filmove snima vođen rečenicom: „Film nije politički pokret, niti stranka. To je jednostavno film. I jedino što može da napravi, jeste da pridoda još jedan glas javnom nezadovoljstvu."

Zbog izrazite kritičnosti, naročito osamdesetih godina 20. veka, filmovi Kena Louča bili su cenzurisani, ili je prikazivanje na televiziji bilo zabranjeno.

Britanska javnost osuđivala ga je zbog ostvarenja koja predočavaju brutalnost imperijalističkog odnosa njegove zemlje prema Irskoj.

Autor sa izuzetnim osećajem za posmatranje i analiziranje sredine socijalno ugroženih ljudi, čije svetove opisuje sa izuzetnom osetljivošću i humanošću, najveći filmski borac za sve ponižene, uvređene i skrajnute ljude, karijeru je podredio solidarnosti i socijalnoj pravdi.

Većinu filmova iz bogatog opusa nagrađenih na najprestižnijim festivalima u Kanu, Berlinu, Veneciji, povezuje nekoliko stilskih i sadržajnih odrednica koje jasno ukazuju da se radi o njegovom delu.

Naturalizam, neprofesionalni glumci, autentične lokacije i autentičan dijalekt, borba britanske radničke klase za svoja prava (prikazana iz vizure pojedinca), prepoznatljivi su elementi u Loučovim filmovima - od onih najranijih  do najnovijeg Džimijeva dvorana.

Ciklus na RTS-u otvara Crni Džek (Black Jack, 1979) mračan i kompleksan avanturistički film smešten u 18. vek, snimljen po istoimenoj knjizi za decu o francuskom lopovu koji kidnapuje dečaka.

Slede filmovi Otadžbina (Fatherland, 1986) o muzičaru, političkom disidentu iz istočnog Berlina koji spoznaje represiju i u kapitalizmu, Kiša kamenja (Raining Stones , 1993) o požrtvovanom ocu koji se bori sa zemaljskim i duhovnim problemima, Bubamaro bubamaro (Ladybird Ladybird, 1994) dokumentaristička drama o radnici kojoj socijalne službe oduzimaju decu, Zemlja i sloboda (Land and Freedom, 1995) filmska posveta španskom građanskom ratu koja se bavi i Staljinovom izdajom marksističkih ideala i Karlina pesma (Carla's song, 1996) film u kome je prikazan angažman CIA u krvavoj likvidaciji sandinista u Nikaragvi, Zovem se Džo (My Name is Joe, 1998) priča o društvenoj i političkoj stvarnosti koja onemogućava realizaciju snova o boljem životu, Hleb i ruže (Bread and Roses, 2000) drama o poslodavcima i eksploataciji radnika kojima su ugroženi životi.

Zatim Navigatori (The Navigators, 2001) priča o preživljavanju radnika nakon privatizacije britanske železnice, Slatkih šesnaest (Sweet Sixteen, 2002) o zlostavljanju, maloletničkoj delikvenciji i snu o srećnoj porodici, Samo poljubac (Ae Fond Kiss, 2004) romantična drama o komplikovanoj ljubavnoj vezi Pakistanca i Irkinje, Karte (Tickets, 2005) komedija s elementima drame o ljubavi, šansi i žrtvovanju, omnibus film  koji Louč potpisuje sa Ermanom Olmijem i Abasom Kijarostamijem, Vetar koji njiše ječam (Wind that Shakes the Barley, 2006) potresno istorijsko svedočanstvo o krvavom i teškom Irskom ratu za nezavisnost - priča o izneverenoj revoluciji, Ovo je slobodan svet (It's a Free World, 2007) drama o suočavanju Velike Britanije sa svojom imperijalističkom prošlošću, Irska ruta (Route Irish, 2010) klasični triler osvete o plaćeniku koji istražuje smrt prijatelja u Iraku, Anđeoski deo (The Angel Share, 2012) komedija u kojoj Louč podiže glas protiv nezaposlenosti mladih, Džimijeva dvorana (Jimmy's Hall, 2014)  istinita priča o političkom aktivisti Džimiju Graltonu, prognanom iz Irske u SAD 1930. godine.

Sa stanovištem da se film nikada ne sme podvrgnuti diktaturi tržišta, Ken Louč nikada nije hteo da bude deo Holivudske priče, za razliku od mnogih evropskih kolega.

Mišljenja je da, američki film i dalje predstavlja opasnost za evropsku kinematografiju. Za stvaralaštvo je dobio više prestižnih priznanja.

Evropska filmska akademija nagradila ga je za životno delo, kao i Berlinski festival, koji mu je dodelio počasnog Zlatnog medveda.

Dobitnik je nagrade "Limijer" za celokupnu karijeru i doprinos istoriji evropskog filma. Na Palićkom festivalu, dodeljena mu je nagrada "Aleksandar Lifka" za doprinos evropskom filmu.